Garland liet zich voor de muziek inspireren door het Lake District, waar hij voor het eerst ervoer dat de natuur de regie heeft en niet de mens. Deze grootsheid wilde hij met dit uit twaalf delen bestaande werk uitdrukken, dat als een filmscore bij dit natuurgebied kan worden beschouwd. Een andere inspiratiebron was de folksong ‘The Snow They Melt The Soonest’ waarvan het thema al aan het begin van het tweede stuk opduikt, waarna het in diverse variaties terugkomt.

Garlands bedoeling was een evenwicht te bereiken tussen het statische van cinematografische muziek en het vloeiende van jazz. Dit doet hij door tussen de orkestrale gedeelten ruimte te creëren waarin hij en de solisten kunnen improviseren. Deze wisselwerking maakt de muziek interessant. Verder creëert hij diepte door gebruik te maken van een groot orkest en een octet net als in het klassieke concerto grosso. De beroemde Abbey Road Studio’s stonden garant voor perfecte opnamen.

Dankzij het strijkorkest is hij in staat weidse vergezichten te schetsen zoals in ‘Altitude’. Orkest en solisten zijn altijd in balans, de arrangementen prachtig. Op het ritmische ‘Angry Sun’ hoor je waarom een drummer niet gemist wordt. ‘Weather Walker’ is een lyrisch, melancholiek stuk waarop door saxofoon en contrabas smaakvol gesoleerd wordt. Rebello speelt prachtig met een klassiek toucher. De vraag dringt zich door het gebruik van twee pianisten op wie de voorkeur heeft. Helds bijdragen zijn eigenzinniger en dus interessanter, zoals op ‘Black Crag’ waarop hij improviserend flink uitpakt.

Op ‘Magic Box’ speelt Garland met zijn ronde, lyrische toon opnieuw de mooiste solo’s, begeleid door een pizzicato van strijkers en een prachtige melodie op de piano. Met ‘The Sigh Of The Land’ wordt deze epische soundtrack op magische wijze afgesloten met intens,  ingehouden spel van Garland en Held en met fluwelen strijkers. Langzaam lost de muziek op in stilte. Wonderschoon.

Log in bij Spotify om dit album te beluisteren.

Tim Garland – Weather Walker.