The Stanley Clarke Band - The Message
CD-RECENSIE
The Stanley Clarke Band - The Message
bezetting: Stanley Clarke basgitaar en contrabas; Cameron Graves keyboards; Beka Gochiashvili piano, keyboards; Mike Mitchell drums. Gasten: Doug Webb saxofoon, fluit; Chuck Findley trompet; Salar Nadar tabla; Dwayne Benjamin trombone
opgenomen: 2017/2018, Brussel en Los Angeles
uitgebracht: juni 2018
label: Mack Avenue Records
aantal stukken: 11
tijdsduur: 44’00
website: mackavenue.com - stanleyclarke.com
door: Ron Holman
“Dit is het laatste album waarop ik elektrische bas speel, vanaf nu ga ik me helemaal toeleggen op het spelen van de akoestische bas ’, zei Stanley Clarke bij de uitgave van zijn voorlaatste album ‘UP’ uit 2014. Maar zie daar, op het nieuwe album vier jaar later prijkt meneer Clarke gewoon weer met zijn vertrouwde Alembic op het bijgeleverde boekje van ‘The Message’ .
Blijkbaar was de druk toch te groot om de elektrische bas helemaal terzijde te schuiven, want ook tijdens zijn optredens wordt nog steeds naar de Alembic gepakt, maar het is inderdaad in veel mindere mate dan vroeger het geval was. Voor veel mensen toch een opluchting, want er zijn behoorlijk meer fans die Clarke liever op zijn elektrische variant tekeer horen gaan dan op de akoestische bas. Clarke is echter een virtuoos op beide instrumenten dus ook op ‘The Message’ speelt hij wisselend elektrisch of akoestisch.
Met de opener 'And Ya We're Missing You' van ‘The Message’ wordt dat meteen duidelijk. Op deze compositie, een eerbetoon aan muzikale vrienden die hem inmiddels zijn weggevallen zoals drummers Leon Ndugu Chandler en Darryl Brown, zanger Al Jarreau, Chuck Berry, Tom Petty en toetsenist George Duke, is Clarke te horen op een ‘Strato bass’. Een bas die lijkt op een linkshandige Fender Stratocaster gitaar, waarop Jimi Hendrix speelde. Maar het is meer een gimmick dan dat het een bijzonder geluid voortbrengt.
De daaropvolgende compositie start met een fragment van ‘After the Cosmic Rain’, een compositie van Clarke die verscheen op het album ‘Hymn of the Seventh Galaxy’ uit 1973 van Return to Forever (RTF). Het stuk gaat naadloos over in ‘Dance of the Planetary Prince’ waarin Clarke met talkbox het geheel rustig opbouwt. vergezeld door een uitgebreide blazerssectie om vervolgens te eindigen in een bombastische climax dat ook weer refereert aan RTF.
Drummer Mike Mitchell geeft zijn visitekaartje op dit nummer af en dat doe hij ook op de volgende track ‘The Rugged Truth’, eveneens een compositie in de beste jazzrock traditie. Ingewikkeld spierballenvertoon in een ongelooflijk hoog tempo.
Dan is er even rust in de tent, maar wordt het album ook wat meer een allegaartje aan muziekstijlen. Van soft soul tot een klassieke Bach cello suite (op akoestische bas). Daar moet je tegen kunnen. Toetsenisten Cameron Graves en Beka Gochiasvili, allebei klassiek geschoold, krijgen van Clarke eveneens de ruimte om van zich te laten horen.
Wie geen moeite heeft met de diversiteit aan muziekstijlen, geniet van een groep bijzonder getalenteerde muzikanten die allemaal een steentje bijdragen aan dit album. Clarke weet de laatste jaren elke keer weer een groep jonge talenten om zich heen te verzamelen die uitmuntende muzikanten zijn en zich zeer goed het metier van de meester hebben aangeleerd. Het siert Clarke om de jonge mannen prominent op de coverfoto te plaatsen terwijl hij zelf kruislings gespreid op de achtergrond staat. Met een houding van ‘kijk eens wat ik nu heb meegebracht.’ Gelijk heeft ‘ie.
Log in bij Spotify om dit album te beluisteren.
Promo The Message.