Artikel geprint vanaf Jazzenzo.nl

Das Kapital – Vive La France

CD-RECENSIE

Das Kapital – Vive La France
bezetting: Daniel Erdmann tenor- en sopraansaxofoon; Hasse Poulsen gitaar, mando gitaar; Edward Perraud drums,  electronics
opgenomen: 18 – 22 juni 2018, Studio Gil Evans, Amiens
uitgebracht: 2019
label: Label Bleu
aantal stukken: 12
tijdsduur: 63’25
website: www.das-kapital.com
door: Georges Tonla Briquet



De zwaar beladen groepsnaam Das Kapital en de al even veelbeduidende titel 'Vive La France' is de nieuwste cd van dit internationaal trio dat al vijftien jaar actief is. Ook muzikaal gooien ze heel wat heilige huisjes omver. Een manifest over de hele lijn.

Een Fransman, een Zweed en een Duitser wandelen een studio binnen uitgedost als Charles De Gaulle, Napoleon en Lodewijk IV (zie foto binnenhoes). Vier dagen later stappen ze weer naar buiten met een leidraad waarin ze al hun ideeën uiteenzetten. En die zijn niet eenvoudig samen te vatten.

Het was dan ook niet zomaar een plotse inval die Daniel Erdmann (tenor- en sopraansaxofoon), Hasse Poulsen (gitaar, mandogitaar) en Edward Perraud (drums, electronics) hadden. Ze broedden al langer op een dergelijk plan geïnspireerd door twee uitspraken. Van John Lennon onthielden ze zijn mening over Franse rock: “It’s like English wine”. Van de Franse filosoof Jean-Jacques Rousseau noteerden ze een hele paragraaf waarvan de eerste zinsnede al veelzeggend was voor hen: “Je crois avoir fait voir qu’il n’y a ni mesure ni mélodie dans la musique française, parce que la langue n’en est pas susceptible” (Ik denk dat ik duidelijk maakte dat er maat noch melodie in de Franse muziek zit, want de taal is er niet ontvankelijk voor). Twee radicale stellingnames die ze hier verklanken in twaalf kleine episodes.











Binnenhoes.



Geen karaoke vertolkingen maar verreikende deconstructies en verbouwingen van de originele versies. We laten de luisteraar het plezier te ontdekken wat ze doen met gekende nummers uit het Franse repertoire. Hieronder ‘Ne Me Quitte Pas’ (Jacques Brel) en ‘La Mer’ (Charles Trenet) maar ook ‘Gymnopédie #1’ (Eric Satie) en ‘L’Arlésienne’ (Georges Bizet). Meest extreme uitschieters zijn ‘Born To Be Alive’ (Patrick Hernandez) en ‘Comme D’Habitude/My Way’ (Claude François).

Stuk voor stuk haast sacrale mijlpalen uit de Franse muziekgeschiedenis die door dit trio ontheiligd worden. Toch hoor je het onderliggende respect van het trio voor dit erfgoed. Vandaar dat het nooit grotesk wordt, wel steeds weerbarstig uitgevoerd met heel veel lef maar tevens uiterst beredeneerd. Ideaal om alle existentiële twijfels weg te nemen of er net een heleboel nieuwe te creëren, afhankelijk van je instelling. Gedroomd quizmateriaal bovendien.




Beluister dit album via Spotify (inloggen noodzakelijk)




Ne me quittes pas




Gymnopédie n°1 (Erik Satie)


© Jazzenzo 2010