Marc Ducret – Lady M
CD-RECENSIE
Marc Ducret – Lady M
bezetting: Marc Ducret gitaar; Léa Trommenschlager sopraan; Rodrigo Ferreira contratenor; Sylvain Bardiau trompet, bugel; Catherine Delaunay clarinet, bassethoorn; Régis Huby viool, altviool; Liudas Mockunas saxofoon, klarinet; dubbele basklarinet; Samuel Blaser trombone; Bruno Ducret cello; Joachim Florent bas; Sylvain Darrifourcq drums, percussie
opgenomen: oktober 2018, studio MidiLive, Villetaneuse, FR
uitgebracht 4 mei 2019
label: Illusions
aantal stukken: 27
tijdsduur: 69’55
website: www.marcducret.com
door: Georges Tonla Briquet
Marc Ducret werkt nooit volgens een format maar met deze ‘Lady M’ overtreft hij zichzelf. Met dank aan Shakespeare.
De Franse (improvisatie) gitarist is niet aan zijn proefstuk toe wat betreft het linken van literatuur aan zijn muzikale wereld. In het verleden waagde hij zich reeds aan ‘Ada’, een roman van Nabokov. Dit is toch wel van een heel verschillend niveau. Voor alle duidelijkheid, het is niet de volledige tekst die bewerkt wordt maar enkel de monoloog van lady Macbeth op het einde van act V. Die wordt driemaal na elkaar gebracht maar telkens met een ander instrumentarium en met verschillende stemmen.
Donkere soundscapes scheppen een eerste tekenend sfeerbeeld. De intro van een zombiefilm die na nog geen anderhalve minuut openspat. De horror kan beginnen. Een basklarinet is zowat het enige herkenbare aanknopingspunt. Stilaan wordt ook deze strohalm overschaduwd door diverse gewelduitbarstingen. Zo horen we strijkers die zich van hun meest assertieve zijde opstellen. Kubistische trompetklanken zorgen voor nog meer verwarring en ontwrichting. En dan zijn er natuurlijk de barokke gitaaruithalen van Ducret. Contratenor Rodrigo Ferreira neemt de zang voor zijn rekening.
In deel twee wordt dezelfde passage vanuit een andere invalshoek belicht en gezongen door sopraan Léa Trommenschlager. In het derde luik tenslotte zijn het de twee stemmen tegelijk die de identieke tekst hernemen. Muzikaal worden daarbij steevast extreme contrasten naar voor geschoven.
Het lijkt een wirwar van klanken maar uiteindelijk is het een uiterst samenhangend geheel. Muziek en vocalen kerven en schuren weliswaar dat het een lieve lust is. Kortom, een doorgedreven mengvorm die stilistisch moeilijk samen te vatten valt maar dat hoeft niet voor wie al eens luistert naar Zappa, Diamanda Galás, Lydia Lunch of Philippe Boesmans.
Opgepast, onvoorbereid luisteren naar dit werk kan leiden tot slapeloosheid. Zet je schrap vanaf aanvang, zo niet verzink je net als lady Macbeth in een neerwaartse spiraal van hallucinante waanbeelden vol demonen. U bent gewaarschuwd.
Who Was It?
(promo)
Lady M
(amateur beeld)