Artikel geprint vanaf Jazzenzo.nl

Aksak Maboul - Figures

CD-RECENSIE

Aksak Maboul - Figures
bezetting: Marc Hollander toetsen, saxofoon, klarinet, percussie, programming; Véronique Vincent zang; Faustine Hollander bas, gitaar; Lucien Fraipont gitaar; Erik Heestermans drums
opgenomen: maart 2018 - september 2019 in Maboul Manor, Les Ateliers Claus, Studio Pyramide en Studio Mont de Piété
uitgebracht: 22 mei 2020
label: Crammed Discs
aantal stukken: 22
tijdsduur: 75’44
website: aksakmaboul.bandcamp.com - crammed.be
door: Georges Tonla Briquet


Aan de hand van twee spraakmakende platen, ‘Onze Danses Pour Combattre La Migraine’ (1977) en ‘Un Peu De L’âme Des Bandits’ (1980), katapulteerde de Brusselse groep Aksak Maboul zich indertijd naar de top van de alternatieve scene. Daarna niets meer. Tot de kleine opflakkering in 2014 met ‘Ex-Futur Album’. Dat was dan nog een recyclage en bijwerken van onafgewerkt materiaal uit het verleden. Anno 2020 zijn Marc Hollander en Véronique Vincent echter helemaal terug met een heuse dubbel-cd/dubbel-lp. Gewoontegetrouw opnieuw een vervreemdende mix van pop, jazz, prog, elektro, hedendaags klassiek, film en literatuur.

Voor wie Aksak Maboul totaal onbekend is, klinken namen als Steven Brown, The Honeymoon Killers, Fred Frith, Tuxedomoon, Henry Cow en Peter Blegvad wellicht wat vertrouwelijker. Dit is maar een kleine greep uit de reeks van artiesten die op een of andere manier gelinkt kunnen worden aan Aksak Maboul. 

Na vier decennia klinkt Aksak Maboul nog steeds even ongrijpbaar, ondanks of net door de tientallen koppelingen naar bekende en minder bekende inspiratiebronnen. Een poging tot leidraad bij de ontdekkingstocht.

Tweeëntwintig tracks in totaal, elf op elke cd of plaat. De ‘echte’ nummers zijn met elkaar verbonden door korte interludiums die meestal de intro vormen tot wat vlak nadien volgt. Of het kan ook een collage zijn met fragmenten uit andere stukken. De opener ‘Among The Naeporu’ (een verwijzing naar de antropologische term “nacirema” maar toegepast op Europa) is zo’n voorbeeld. De Philip Glass-parallellen zijn geplukt uit de afsluiter met de gepaste titel ‘Tout A Une Fin’. In ‘Silhouettes’ zit een link met Fellini maar ook Pasolini komt zijdelings aan de beurt (‘Excerpt From Uccellini’). Mediterrane kleuren wisselen af met vlotte elektropop à la Telex, waarmee meteen de aansluiting gelegd wordt naar producer en toetsenist Marc Moulin die deel uitmaakte van dat trio maar ook aan de slag ging met progfusion via Placebo. Kraftwerk passeert eveneens de revue net als Archie Shepp ergens in de verte. De meest diverse veldopnamen die overal ingelast worden, zorgen voor nog meer ontwrichting. Het vervlechten van akoestisch en elektrisch is daar mede verantwoordelijk voor. En dan hadden we het nog niet over de verdoken literaire hints.

Naast Marc Hollander en Véronique Vincent maken tegenwoordig ook bassist Faustine Hollander, gitarist Lucien Fraipont en drummer Erik Heestermans deel uit van de vaste groep. Een samensmelting van een oudere en jonge generatie. Onder de ouwe getrouwen vinden we Steven Brown en Fred Frith evenals Michel Berckmans en Sebastiaan Van den Branden die stuk voor stuk een bijdrage leveren aan dit immense puzzelwerk. Andere gastmuzikanten zijn de leden van het Franse Aquaserge en ook de polyvalente Jordi Grognard (Yôkaï, Oba Loba, Moker, Machine Mass Trio). 

De cd zit propvol codes, inclusief de hoestekeningen van Véronique Vincent. We verklappen niet elke referentie. Luister en achterhaal ze zelf. ‘Figures’ is een ware grot van Ali Baba waar je pas toegang krijgt na het zwerven in een schemergebied met wazige lichtpunten van de meest diverse stijlen en ontwerpen. 




Beluister dit album via Spotify (inloggen noodzakelijk)




Tout a une fin/Everything ends


© Jazzenzo 2010