Nordmann – In Velvet
CD-RECENSIE
Nordmann – In Velvet
bezetting: Mattias De Craene saxofoon, loops, synthesizers; Edmund Lauret gitaar; Dries Geusens basgitaar, synthesizers; Elias Devoldere drums; Thijs Troch synthesizers, gitaar
uitgebracht: 18 september 2020
label: Unday Records
aantal stukken: 10
tijdsduur: 42’30
website: nordmannmusic.com - undayrecords.be
door: Mathijs van den Berg
De Belgische jazzrockband Nordmann heeft in zijn achtjarig bestaan een flinke live-reputatie opgebouwd. De energieke muziek kwam zowel in kleine clubs als op grote podia (op jazz- én rockfestivals) goed tot haar recht. De mannen brachten tot dusver twee albums uit: ‘Alarm’ (2015) en ‘The Boiling Ground’ (2017). Hun derde, ‘In Velvet’ verschijnt nu op het hippe Unday-label en markeert een overgang naar een meer elektronisch geluid. Met Thijs Troch werd een vijfde bandlid aangetrokken om – zo laat de groep weten – de nieuwe muziek ook live goed te kunnen vertolken.
Openingsnummer ‘Cryptonym’ heeft nog het ouderwetse rockgeluid met een beukend ritme en scheurende gitaar. Daarna horen we Nordmann nieuwe stijl: stevige beats waarboven trage, ijle patronen worden geweven. De contrasten die dit oplevert, geven de muziek extra zeggingskracht, een procedé dat we ook kennen van andere jazzelektronica-bands als Portico Quartet, Mammal Hands of de landgenoten van Glass Museum. Bij Nordmann zijn, behalve de saxofoon, de twee gitaristen bepalend voor het eigen geluid.
De muziek is reflectief van aard met een licht melancholieke inslag. Soms wordt naar een climax toegewerkt, maar het gaat vooral om de sfeer. Zacht geblazen saxofoonmelodieën, lichtvoetige, licht galmende gitaarpartijen en heel veel elektronica zorgen voor een warm luisterbad. Bijzonder fraai is het ingehouden ‘Jade’ waarop het geluid mysterieus knispert, zoemt en fluistert en de bijna statische afsluiter ‘Maine Cocoon’. Het is jammer dat de mooie klankbeelden op sommige nummers overstemd worden door de harde, dwingende ritmes, die nogal voor in het geluid zijn gemixt.
Op een gegeven moment wordt de muziek wat voorspelbaar, als je opnieuw een stuwende beat, een wijdse saxofoonmelodie en een ingehouden gitaarpartij hoort. Je snakt naar wat scherpe kantjes, naar expressief solowerk. Dat ligt soms ook aan de productie, waarin alle klanken met elkaar zijn versmolten: als de saxofoon in ‘April’ eindelijk scheurt, gaat de partij geheel op in de elektronische achtergrond. De algemene indruk die overblijft is er een van een aangename en smaakvolle plaat om lekker op te loungen. Waarschijnlijk zal de band straks live meer weten te boeien.
Beluisteren via Spotify (inloggen noodzakelijk)
Jade