Dorian Dumont - APHEXions
CD-RECENSIE
Dorian Dumont - APHEXions
bezetting: Dorian Dumont piano
opgenomen: 4-6 maart 2019, C.C. Abbaye of Neumünster
uitgebracht: 18 juni 2021
label: W.E.R.F.
aantal stukken: 6
tijdsduur: 46’22
website: doriandumont.com
door: Georges Tonla Briquet
Aphex Twin wordt misschien minder regelmatig aan jazz gekoppeld dan Autechre maar met zijn soloplaat wil pianist Dorian Dumont daar merkelijk verandering in brengen.
De wereld van beats en electronics is vertrouwd terrein voor pianist en toetsenist Dorian Dumont door de activiteiten met zijn groep ECHT!. Daarnaast duikt hij op in het trio Easy Pieces waar hij samen met Hendrik Lasure en Benjamin Sauzereau de akoestische toer opgaat. Op ‘APHEXions’ hanteert de Brusselse Fransman een muzikale visie waarbij hij poneert dat algoritmen en spiritualiteit elkaar (on)willekeurig beïnvloeden. Richard D.James aka Aphex Twin zijn soloplaat ‘Drukqs’ - met expliciete links naar Erik Satie en John Cage - diende ergens als eerste inspiratiebron. De clip voor de single ‘Polynomial – C’ is ontegensprekelijk een directe verwijzing naar de hoes van dit dubbelalbum.
Repetitieve en donkere ritmepatronen alterneren met flarden fragiele improvisatie. In ‘Nanou’s Echo’ gaat Dumont er helemaal voor. Het is een volledig geïmproviseerd stuk, weliswaar met het oorspronkelijke ‘Nanou’ als uitgangspunt. Andere opvallende track is het bluesy ‘Volume I’. En aangezien Dumont de Bach-cd van Brad Mehldau ‘After Bach’ tot een van zijn favorieten rekent, valt er uit die hoek al eens vaag een schakering te ontwaren, net trouwens als van Debussy. Stuk voor stuk een heuse back to basics en dat allemaal akoestisch, net zoals Dumont leerde tijdens zijn klassieke opleiding indertijd. Een geslaagde symbiose van mathematische structuren enerzijds en emotionele intuïtie anderzijds, welk uiteindelijk Dumont zijn doelstelling was met ‘APHEXions’ - en onverbloemd in de titel mooi weergegeven wordt. De hoestekst weerspiegelt overigens eenzelfde methodiek.
Voor jazzcats die na een rave party op zoek gaan naar een chill-outroom met aangepaste soundtrack. Tevens het geschikte ticket voor melomanen van het klassieke type die enkel zweren bij pianorecitals. Voor beiden wordt het een openbaring. Fans van Wim Mertens zullen hier eveneens de nodige aanknopingspunten vinden. Meteen ook de eerste aflevering van een reeks tributes die Dumont de naam ‘Ode Session’ gaf. Benieuwd wie er nog op zijn lijstje staat. Hopelijk krijgt hij de nodige kansen om te bewijzen dat hij dit materiaal ook live aankan.
Beluisteren via Spotify, inloggen noodzakelijk.
Dorian Dumont - Polynomial - C