Henry Spencer – The Defector
CD-RECENSIE
Henry Spencer – The Defector
bezetting: Henry Spencer trompet, flügelhorn; Ant Law gitaar; Matt Robinson piano, Fender Rhodes; Andrew Robb contrabas; David Ingamells drums; John Garner en Marie Schreer viool; Lydia Abell altviool; Colin Alexander cello
opgenomen: april 2019, Hoxa HQ, Londen
uitgebracht: 29 september 2023
label: AMP Records
aantal stukken: 9
tijdsduur: 42’28
website: henryspencermusic.com - ampmusicrecords.com
door: Mathijs van den Berg
Heeft gezongen muziek meer emotionele impact dan instrumentale muziek? Voor Henry Spencer is ‘zingen’ met zijn trompet in ieder geval het ideaal. Bij het componeren gaat hij als een singer-songwriter uit van teksten om zijn bedoeling beter over te kunnen brengen. Ook helpt het hem bij het vinden van melodieën. Zijn tweede album heet ‘The Defector’ en gaat, zo blijkt uit de hoestekst, over verschillende soorten defectors, overlopers: van een deserteur die niets te maken wilde hebben met oorlogsmisdaden tot iemand die zich misbruikt voelde in een relatie. De kracht die voor zo’n stap nodig is, vertaalt de Britse trompettist in muziek. Dat doet hij met zijn vaste band, bestaande uit gitarist Ant Law, pianist Matt Robinson, bassist Andrew Robb en drummer David Ingamells. Verder horen we op bepaalde nummers een strijkkwartet.
Krachtig is de muziek zeker. De titeltrack hakt er meteen in: binnen een minuut zit de band op vol volume met opzwepende drums en uithalende trompet. Piano en gitaar vullen het geluid op. Strijkers zorgen voor een extra dramatisch accent. Het geluid klinkt daardoor erg druk. Deze opening zet de toon voor de rest van het album: de muziek kent veel dynamiek met flinke climaxen, waarbij ritmesectie en trompet de hoofdrollen vervullen. De ritmes zijn vooral op pop- en rockleest geschoeid. Spencers spel is op emotie gericht: vaak in het hoge register met schelle uitschieters en met af en toe ontsporingen.
Pianist Robinson en gitarist Law zorgen voor de nodige finesse. Hun partijen zijn ondersteunend met af en toe een solo. Law laat in zijn solopartijen zijn klasse horen. De composities bevatten soms aardige momenten, zoals een intermezzo met drums en trompet op ‘Undone’. Bijzonder is het samenspel tussen Spencer en het strijkkwartet op ‘Overlap’, dat gecomponeerd werd door de Schotse componist George Stevenson, die ook het strijkintro van ‘Without a Voice’ schreef. Maar het is vooral Spencers dramatische spel dat de aandacht vraagt en dat gaat steeds meer storen.
Zijn ‘zangstem’ is vrij hard en soms schreeuwerig. De muziek is regelmatig over the top. Piano en gitaar hebben een kale klank. De strijkarrangementen zorgen voor warmte, maar neigen ook naar effectbejag. Maar een enkele keer hoor je een echt mooie melodie, zoals op ‘Here (for Chicca)’ en slotstuk ‘Not My Country’. Dit zorgt ervoor dat ‘The Defector’, ondanks de hoge inzet, niet weet te raken.
Beluisteren via Spotify, inloggen noodzakelijk.
Teaser.
Leuk dat smaken wel eens kunnen verschillen. Ik vind het namelijk wel een erg goed album. Hou wel van dit afentoe bombastische geluid. Zou willen dat er meer van dit soort albums gemaakt werden.
Ed van der Ploeg (E-mail ) - 13-11-’23 12:59