CD-RECENSIE 

Simon Rigter – Growing Up 
bezetting: Simon Rigter tenorsaxofoon, Vincent Koning gitaar, Karel Boehlee piano, Cas Jiskoot contrabas, Joost van Schaik drums
opgenomen: 25 februari en 5 mei 2021, MCO Hilversum
uitgebracht: maart 2024  
label: eigen beheer
aantal stukken: 8
tijdsduur: 33’26
website: simonrigter.com
door: Cyriel Pluimakers



Simon Rigter (1973) groeide op in een muzikale omgeving. Zijn vader, tenorsaxofonist Bob Rigter (1934-2017), was een autodidact die geïnspireerd werd door Lester Young, Zoot Sims, Ben Webster en Dexter Gordon. Zoon Simon vervolgde naadloos het pad dat door zijn vader ingeslagen was.

Beginselen
Vanaf jongs af aan was hij kind aan huis bij pianist Cees Slinger (1929-2007), die hem veel beginselen van de jazz bijbracht. Van 1989 tot 1996 studeerde hij aan het Koninklijk Conservatorium in Den Haag bij John Ruocco en in 1997 voltooide hij zijn opleiding aan het Hilversums Conservatorium bij Ferdinand Povel. Sindsdien speelde hij onder meer met het Dutch Jazz Orchestra, het Jazz Orchestra of the Concertgebouw en het Rotterdam Jazz Orchestra. Hij is docent aan het Conservatorium van Amsterdam en maakt deel uit van Bop2B, Equinox, het Ruud Breuls-Simon Rigter Quintet, Tenor Conclave en het Boris van der Lek-Simon Rigter Quintet.

Afwisseling
In 2021 nam hij in de Hilversumse MCO Studio 2 het album ‘Growing Up’ op, dat eerder verscheen als een audiofiele download op Sound Liaison. Nu brengt hij het album in eigen beheer hernieuwd uit als een CD. Klonk de oorspronkelijk high end opname fantastisch, ook de CD behoort tot de buitencategorie. Centraal staat het interpreteren van ballads en dat kan Rigter als geen ander. Met zijn krachtige en doordringende geluid opent hij onbegeleid met het prachtige ‘Things We Did Last Summer’. In ‘Deep In A Dream’ en ‘Tis Autumn’ horen we hem in alle intimiteit duetteren met gitarist Vincent Koning. De afwisseling in bezettingen geeft het album een avontuurlijk karakter. Samen met pianist Karel Boehlee, contrabassist Cas Jiskoot en drummer Joost van Schaik geeft Rigter diepgaande interpretaties van Benny Carter’s ‘People Time’ en het Braziliaanse ‘Pra Dizer Adeus’ 

Opvatting
“Sinds mijn kindertijd fascineert muziek mij. Ik ben op een nooit eindigende zoektocht naar essentie. Je hoeft niet steeds met iets nieuws te komen. Het belangrijkste is dat je spontaan speelt. Het liefst speel ik in kleine clubs waar ik vrijheid kan zoeken en risico’s kan nemen, waar muziek tegelijkertijd spontaan en intiem kan zijn. Jazz is buitengewone persoonlijke muziek”, vertelt de leider in de hoestekst. Deze opvatting vormt de kern van Rigters muzikale missie waarmee hij met beide benen stevig in de traditie staat.

Meesterwerk
Een hoogtepunt vormt zijn duet met pianist Boehlee in de klassieker ‘Angel Eyes’, dat beurtelings tederheid, melancholie en mededogen oproept. Solo, zonder begeleiding, horen we hem tot slot excelleren in de van leermeester Cees Slinger afkomstige titeltrack ‘Growing Up’. Een compositie vol warmte die naadloos overgaat in het van Billy Strayhorn afkomstige ‘Chelsea Bridge’. Rigters album is buitengewoon doordacht, kent een mooie afwisseling in bezettingen en is een ultieme weerspiegeling van de gouden standaard van saxofoonspelen in de echte jazz. Een klein meesterwerk!