CONCERTRECENSIE. Common Ground met Pietro Mirabassi, Enrico Le Noci, Bob Wijnen en Eric Ineke , 7 juli 2024, Farmstead Jazzclub, Westbroek
beeld: Ton van Leeuwen
door: Cyriel Pluimakers
Zesmaal per jaar organiseert jazzliefhebber en IT-manager René Frankena concerten in zijn ‘FarmStead’ woonboerderij in het landelijke Westbroek, vlak boven Utrecht. Het is een geweldige plek met alle benodigde voorzieningen aan boord. Al zo’n vijf jaar lang timmert hij met dit mooie initiatief aan de weg met een passende, vooral op mainstream gerichte, programmering.
Common Ground met gitarist Enrico Le Noci en saxofonist Pietro Mirabassi in Westbroek.
Hommage
Deze middag staat er het internationale kwartet Common Ground, geleid door de Italiaanse gitarist Enrico le Noci. Pietro Mirabassi is de tenorsaxofonist, Bob Wijnen neemt plaats achter de toetsen en aan het slagwerk zit Eric Ineke. Een jaar geleden bracht het kwartet, met Arno Krijger aan de Hammond, de aanstekelijke cd ‘Common Ground’ uit bij Zennez Records. Een productie die een onomwonden hommage vormde aan de souljazz zoals die in de jaren zestig en zeventig uit de luidsprekers ronkte.
Levendig
Energiek gaat het kwartet van start met ‘Trane’s Blues’ om vervolgens meteen een hoogtepunt neer te zeten met ‘Signal, een compositie van gitaarvirtuoos Jimmy Raney. Een musicus die een nieuwe dimensie gaf aan de jazzgitaar maar daar tijdens zijn leven te weinig waardering voor kreeg. Een belangrijk element in het groepsgeluid van Common Ground vormt de indrukwekkende tenorsaxofoon van Mirabassi, die duidelijk in de sporen treedt van grootheden als Stanley Turrentine en Houston Person. Met een levendige versie van Cedar Walton’s ‘Clockwise’ wordt de eerste set afgesloten. 
Bob Wijnen achter de toetsen en Eric Ineke op drums.
Funky
Dat er live echt een dimensie bijkomt ten opzichte van hun studio-album bewijst Common Ground in de tweede set waarin ook Ineke meer ruimte krijgt, de Haagse nestor van het slagwerk die met bijna alle groten gespeeld heeft. Zijn funky aanpak klinkt bijzonder alert en jeugdig. De opener ‘Pied Fries’ is opgedragen aan de legendarische West Montgomery, een gitarist die ook een belangrijke invloed vormde voor George Benson, Pat Martino en Pat Metheny. Zijn warme geluid en ritmische aanpak vinden we ook terug in het spel van Le Noci. Een toonbeeld van intelligent improviseren vormt het ingewikkelde ‘Keys’, zo’n compositie waarin vele toonsoorten in sneltreinvaart voorbijkomen en waarbij je de hersens van organist Wijnen hoort kraken.
Idyllisch
De bekende Broadway song ‘My Ship’, afkomstig uit de musical ‘Lady in the Dark’, krijgt een glanzende uitvoering vol romantiek. Iets wat ook geldt voor ‘Old Devil Moon’, ook al zo’n onverwoestbare klassieker. Als je retro speelt moet je echt stevig in je schoenen staan en dat lukt Le Noci met zijn kwartet zonder enige reserve. Met zijn warme gitaargeluid en zijn melodische improvisaties laat hij een tijdperk herleven, dat de meeste bezoekers alleen van hun Blue Note en Verve langspeelplaten kennen. Met de titeltrack ‘Common Ground’ van hun gelijknamige album sluit het kwartet het optreden in het idyllisch gelegen ‘FarmStead’ af. Duidelijk is dat de jazz, met de actuele politieke verschuivingen en subsidiebezuinigingen, in de toekomst steeds meer van dit soort privé-initiatieven afhankelijk wordt.
Volgende concerten in FarmStead:
25/8 Rob van Bavel Trio ‘We Got Rhythm’
22/9 Rik van den Berg Quartet feat. Suzan Veneman