LP-RECENSIE

Terre Sol Four -Juju
bezetting: Karen Willems drums, percussie, stem, synths, veldopnamen; Marc De Maeseneer baritonsaxofoon; John Snauwaert tenorsaxofoon; Vincent Brijs bariton- en tenorsaxofoon; Nabou Claerhout trombone; Filip Wauters cigar box, slide gitaar; Esther Lybeert en Kapinga Gysel backing vocals
opgenomen: september 2023, De Grote Post, Oostende
uitgebracht: 17 mei 2024
label: W.E.R.F. Records
aantal stukken: 9
tijdsduur: 37’58
website: karenwillems.bandcamp.com
door: Georges Tonla Briquet


‘Juju’ vormt een nieuw hoofdstuk in drumster Karen Willems (1979) haar zoektocht naar originele klanken en ritmen en is tevens een rechtstreeks vervolg op ‘Grichte’ van twee jaar geleden.

Vrijbuiters
Op de tweede plaat van het dubbelalbum ‘Grichte’ stond reeds een voorsmaakje van deze ‘Juju’. Willems maakte daar al gretig gebruik van drums, allerlei percussieobjecten, toetsen, stem en veldopnamen. Bovendien nodigde ze gelijkgestemde vrijbuiters uit zoals Marc De Maeseneer (baritonsaxofoon), Vincent Brijs (bariton- en tenorsaxofoon) en tenorsaxofonist John Snauwaert. Dit imponerend blazerstrio is wederom present.

Apocalyptisch 
‘Juju’ gaat verder waar ‘Grichte’ eindigde. Eveneens in de lijn van wat voorafging is het maatschappelijk engagement van Willems, te beginnen met de openingstrack ‘Voor De Stranden Verdrinken’, een duidelijk ecologisch geïnspireerde titel. Geruis en elektro-effecten creëren samen met wat losse blazersnoten een onheilspellend en haast apocalyptisch decor. Vervolgens horen we in ‘Tako Deli’ de eerste tekenen van leven. Licht huiveringwekkende zang en obscure stemcapriolen versterken de grimmige toon. Tribal drums gekoppeld aan bastonen van de saxofoons benadrukken de grauwe stemming. 

Veldopnamen
‘Nuuki’, dat ingezet wordt met veldopnamen van Inuit-gezangen die Willems maakte tijdens een verblijf in Groenland, gaat over in een andere modus om al het voorgaande extra uit te vergroten met repetitieve blazers en vocalen ergens tussen Anna Homler en Lydia Lunch. Het trance-effect neemt toe bij elke drumslag. De eerste plaatkant eindigt met verwrongen vocalen en Willems in de rol van een volbloed banshee. Drums en blazers roepen andermaal een drukkende sfeer op in ‘Fuzzy Williams’.

Ronddolen
Om kant B in te leiden laat het kwartet de luisteraar aanvankelijk wat ronddolen in een poëtisch elektro wonderland tot al snel de eerste saxofoonuithalen de richting aanduiden naar meer avontuurlijke paden. Geen echt mooi afgelijnde instructies maar een wirwar van codes met inbreng van vocalen en trombone. De titel ‘The Woo Woo Room, Dance Back In Style’ is al evenzeer verwarrend. Elektrogeritsel en akoestische klankspielereien zijn enkele van de sonore elementen die hierop volgen om naderhand de droom uiteen te laten spatten tot een nachtmerrie (‘Koortsdromen’). De muziekscore van Alan Splet en David Lynch voor deze laatste zijn cultfilm ‘Eraserhead’ herwerkt lijkt het verder, wel met ijzige accolades van trombonist Nabou Claerhout (‘In Open Veld’). Op de vraag ‘Come Vai’ is het antwoord al even ontwrichtend. 

Schemergebieden
Tenslotte is er nog ‘When Daytime Lands’ waarmee het hopeloos zoeken is naar de juiste interpretatie van deze hele soundtrack. Willems blijft iemand die houdt van schemergebieden en een tikkeltje ruigheid. Verbeelding, intuïtie en improvisatie zijn daarbij een primair gegeven. De onderliggende ongerustheid, niet alleen over de wereld om haar heen maar tevens om haar eigen muzikale roerselen, is een andere constante. 

Beluisteren via Spotify, inloggen noodzakelijk.

Fuzzy Williams