Paul van Kemenade ontsteekt het vuur in Utrechtse Parnassos
CONCERTRECENSIE. Three Horns And A Bass, Parnassos, Utrecht, 20 september 2024
beeld: Ton van Leeuwen
door: Cyriel Pluimakers
Het Utrechtse U-Jazz is voor de zoveelste maal dakloos nu de beheersstichting van DUMS (De Utrechtse Muziekschool) failliet is verklaard. Daarom staat het optreden van Three Horns And A Bass voor deze keer in de theaterzaal van Parnassos. Een concert dat deel uitmaakt van de afscheidstournee van altsaxofonist Paul van Kemenade, die het na vijftig jaar toeren mooi genoeg vindt en er eind december een punt achter zet. Het is een prima locatie, die al vaker zijn diensten voor de jazz in de Domstad heeft bewezen.
Met het drums- en pianoloze Three Horns And A Bass trad Paul van Kemenade op in het Utrechtse Parnassos.
Ziel
Componeren is een sterke kant van Van Kemenade en de start met ‘In a Certain Mood’ maakt duidelijk dat hij, ook al is hij een dagje ouder, geen millimeter gas terugneemt. De gedragen melodie komt stevig binnen en dat typerende altsaxgeluid met die enorm felle uithalen snijdt door de ziel. Als hij niet zo’n huismus was geweest, zou Van Kemenade wereldroem hebben kunnen oogsten. Niemand ter wereld klinkt zoals hij.
Asymmetrisch
Met het drums- en pianoloze Three Horns And A Bass startte de leider in 2010, omdat hij eens wat anders wilde. Dat dit unieke ensemble een groot succes is geworden hoeft geen betoog, met de lyrische flugelhorn van Angelo Verploegen, de pittige trombone van Louk Boudesteijn en de solide contrabas van Wiro Mahieu. Verploegen schittert in het ironische ‘Lapstop’, waarna Van Kemenade hem overtreft met een solo die tot het gaatje gaat. Kenmerkend voor de altsaxofonist is ook zijn riante gebruik van valse lucht, een old school effect dat in zijn handen actueler wordt dan ooit. Eigenaardig is ook ‘Mind The Gap’, zo’n asymmetrische compositie waarin alles uit de hand loopt. Zijn eerste set sluit hij af met het tedere ‘Mexi Cosi’, ooit opgedragen aan zijn jonge dochter.
Het concert was onderdeel van de afscheidstournee van Paul van Kemenade die na vijftig jaar in december stopt.
Hymnisch
Bijna niemand kan authentieker hymnisch spelen dan deze Zuiderling, die groot werd in de Tilburgse scene met Niko Langenhuijsen als leermeester. In ‘Freeze’ neemt hij het publiek mee op zijn vleugels, ondertussen voortgestuwd door die weergaloze contrabas van Mahieu. Hemels zijn de solo’s van Verploegen en Boudesteijn. Heftig uit Van Kemenade zich vervolgens in het krankzinnige ‘Spaghetti Stress’ en diepgaande concentratie kent het kwartet in het tijdens de coronapandemie geschreven ‘The Booster’. Tot slot ontsteekt de leider nog eenmaal het vuur in het uit 1990 daterende ‘Wiegelied voor een Ballorige Dertiger’. Een klassieker die de kleine zaal van Parnassos op zijn grondvesten doet schudden. Wat een muzikant, wat een heerlijk kwartet!
Nog altijd goede herinneringen aan het fietsen door de binnenstad van Tilburg en dan opeens Paul horen die oefent op zijn sax. Inderdaad een eigen geluid, waarvan ik mocht genieten in Paradox, onder andere tijdens de speciale kerstvieringen die hij organiseerde onder de noemer 'Stranger than Paranoia', met oa flamencogitarist Maurice Leenaars. Hij bracht Zuid-Afrikaanse highlife naar Nederland. Bedankt Paul!
Bas (E-mail ) (URL) - 01-10-’24 23:14