Icoon
Jazzicoon Archie Shepp dompelde Stranger Than Paranoia in hogere sferen met een subliem concert waar de levenslust van de oude meester zichtbaar vanaf straalde. Tachtig jaar en nog immer authentiek, kanaliseerde Shepp de jazztraditie tot hoogst actueel in een duivelse smeltkroes van feestvreugde en dramatiek. Waar de tenor- en sopraansaxofonist in de afgelopen decennia nogal eens wisselvallig presteerde – debet aan zijn leeftijd en embouchureproblemen – toonde Shepp met emotievolle en vurige solo’s dat zijn rol in de internationale jazztop nog lang niet is uitgespeeld.

Met de immer hartroerende, breekbare blik in zijn ogen en slagwerker Steve McCraven, contrabassist Reggie Washington en pianist Carl Henri Morisset als een hecht team achter zich, nestelde Shepp zich met een controlerende blik over de muziek op een kruk om te constateren dat het wel goed zat. De (voormalig) strijder van gelijke burgerrechten in zijn thuisland croonde hartverwarmend als in zijn beste jaren, droeg een wonderschoon stuk op aan Sarah Vaughan, maar liet vooral zijn saxen spreken in een mengeling van vitale freejazz en ontroerende ballads. Emotie en spektakel buitelden over elkaar heen en stuwden het concert naar een hoogtepunt waarbij het publiek aan de voeten lag van de Afro-Amerikaan. De wervelende, lyrische saxsolo’s gedoseerd met wijd uiteenlopende, soepel aaneengeregen intervallen werden met groot gejuich ontvangen en beloond met een staande ovatie. Weer was het Shepp gelukt een gedenkwaardig concert af te leveren.

  
Archie Shepp met bassist Reggie Washington en slagwerker Steve McCraven.

Parijs
De zondagavond werd geopend door pianist Stevko Busch en altsaxofonist Paul van Kemenade met een triest klinkende, fluisterzachte improvisatie, opgedragen aan ‘Parijs’. Bewonderenswaardig omdat hedendaagse jazzmusici – in tegenstelling tot Shepp –  actuele maatschappijontwrichtende gebeurtenissen zelden laten weerklinken in hun muziek. Het vormde de inleiding voor de presentatie van ‘Dedication’, het nieuwe, tweede album van het duo geïnspireerd op de klanken van de Indiase bansurispeler (fluit) Dinesh Mishra en Georgische gezangen. Een korte serene set, vol verstilde maar krachtige melodielijnen, uitmondend in een sprankelend op Rusland (waar het duo onlangs toerde) geïnspireerd stuk waarin experiment en een fascinerende pianosolo met donderende akkoorden uiteindelijk zijn beslag kreeg in de met valse lucht aangezette ritmische en melancholische klanklijnen van Van Kemenade. Bedachtzaam en aangrijpend, waarin de rijke gezamenlijke geschiedenis van het duo levendig in doorklinkt. 

  
Paul van Kemenade en Stevko Busch. Trio gitarist Tim Langedijk met Hans van Oosterhout en Udo Pannekeet.

Vet
Het trio van gitarist Tim Langedijk, met slagwerker Hans van Oosterhout en basgitarist Udo Pannekeet, zorgde met op maat gesneden, vet aangezette melodieuze stukken voor een aanstekelijke afwisseling tijdens de tweede festivalavond in Tilburg. Met invloeden uit de country, rock, jazz, blues, maar vooral leunend op een eigen geluid, weet Langedijk met vliegensvlug gedempte melodielijnen, een vette reverb en fraai getimede harmonieuze akkoorden het publiek moeiteloos aan zich te binden. Dynamisch begeleid door een bevlogen ritmetandem kreeg het van een rauw randje voorziene fonkelend spel van de gitarist gaandeweg het concert een meer abstract karakter. Typerend voor Langedijks veelzijdigheid in zijn eigenzinnige zoektocht naar vrijheid en avontuur.

Archie Shepp speelt dinsdag 29 december tijdens Paranoia nogmaals in de Paradox in Tilburg (kaarten verkrijgbaar) en woensdag 30 december in Bimhuis in Amsterdam (uitverkocht). 

Zie ook:

• 26-12-15 Wankele opening Stranger Than Paranoia