CONCERTRECENSIE. Ellister van der Molen Quartet, De Fruitvis Rotterdam, 21 maart 2025
beeld: Olga Beumer
door: Jeroen Jansen
Ellister van der Molen is op trompet en flugelhorn al jaren een gevestigde naam in de nationale jazzscene. Ze stond al op zeer jonge leeftijd op het podium, won prijzen en ze heeft een eigen geluid, als solist in grote orkesten maar ook in haar eigen formaties. Met haar albums ‘Smalls’ uit 2014 en het meer recente ‘NOLA’ valt ze in de smaak bij de liefhebbers, omdat ze naast haar heerlijke gevoel voor lyriek en melodie duidelijk laat horen dat ze serieus studie heeft gemaakt van de jazztraditie. Toch is ze relatief weinig te zien met haar eigen band en dat is zonde. De Fruitvis in Rotterdam gaf haar afgelopen vrijdag gelukkig alle ruimte om te laten horen waar Van der Molen toe in staat is.
Ellsiter van der Molen Quartet in het Rotterdamse podium De Fruitvis.
'Echte Jazz'
De Fruitvis is tot nu toe een relatieve onbekende in het rijke aanbod van jazzpodia in Rotterdam. In het industriële pand gevestigd in de Fruithaven worden al drie jaar bijna elke derde vrijdagavond van de maand jazzoptredens van hoog niveau georganiseerd. En dat gebeurt met veel succes, want de bijna tweehonderd stoelen zijn steeds vaker allemaal gevuld. Mede-initiator Bart Egeter ziet dat ook en kondigt Ellister van der Molen aan als de zoveelste vrucht in De Fruitvis, waar alleen ‘echte Jazz’ te horen is.
Of zo’n label echt nodig is valt te bezien, maar als we dan toch met ‘echte Jazz’ aan de slag gaan, dan is dat zeker van toepassing op Van der Molen en haar band. Ze trekt meteen bij de aftrap het publiek New Orleans en Mardi Gras in met het gloedvolle ‘It ain’t my fault’ van Smokey Johnson. Dat doet ze op trompet en met zoveel bevlieging dat je onmiddellijk haar liefde voor de geboorteplaats van Jazz gelooft. Ze heeft ondertussen een band om haar heen staan die niet alleen sympathiek begeleidt maar vooral ook het vuurtje hoger opstookt. Met name de Spaanse pianist Miguel Rodriguez lijkt helemaal thuis te zijn en pakt flink wat ruimte in de solo’s, waar hij á la Bobby Timons veel Soul en Gospel in stopt. 
Ellister van der Molen toonde hoe liefde voor jazztraditie en vernieuwing samen kunnen gaan.
Referendum
Van der Molen trekt vooral de aandacht met haar flugelhorn in de langzame nummers. Ze heeft een zeldzaam goed gevoel voor lyriek en melodie, dat ze in haar eigen composities ‘Hommage en Sola’ duidelijk laat horen, maar ook in het prachtige ‘Isfahan’ van Billy Strayhorn. Over jazztraditie gesproken: de legendarische evenknie van Duke Ellington krijgt deze avond veel ruimte, met een wederom lyrische versie van ‘Lotus Blossom’ en een enthousiast swingend ‘Upper Manhattan Medical Group’, waar drummer Sven Rozier op brushes zijn vakmanschap laat horen. Bassist Marius Beets kijkt het allemaal goedmoedig aan en sneeuwt niet onder met rotsvaste begeleiding en een aantal effectieve melodische solo’s, waaronder op Van der Molen’s ‘Times Twelve’.
Op driekwart van het concert last de bandleider een klein referendum in, wanneer ze peilt of De Fruitvis-bezoekers haar liever horen op trompet of op flugelhorn. Het oordeel is onbeslist en daarom speelt ze het stokoude ‘Saint James Infirmary’ op beide instrumenten, waarbij ze ook nog de ‘plunger’ ter hand neemt. Tot op dat moment heeft ze zich met haar compacte solo’s vooral getoond als een meester van beheersing, maar nu gaan alle remmen los en tilt ze de hele avond nog een verdieping hoger. Het is een mooi voorbeeld van hoe liefde voor jazztraditie en vernieuwing samen kunnen gaan: het Ellister van der Molen Quartet verdient veel meer aandacht.