Onderliggende emoties
Het zijn de onderliggende emoties en subtiele nuances in de doeken van Rothko die Matthias Van den Brande van jongs af aan fascineerden naast de uitzonderlijke combinatie van kleur, licht en vorm. Om zijn composities rond dit ruim omvattend gegeven uit te werken, deed de saxofonist niet alleen beroep op zijn vaste begeleiders (drummer Wouter Kühne, bassist Tijs Klaassen) maar nodigde hij eveneens trompettist Jean-Paul Estiévenart uit. Een meesterlijke zet zoals blijkt uit de opname. Vooral de interactie tussen tenorsaxofoon en trompet levert magistrale klanktaferelen op.

Met een instrumentarium van trompet, drums, akoestische en elektrische bas samen met tenorsaxofoon en fluit slagen de vier erin om elk nummer een aparte dieptegang te geven met steeds andere tinten en schakeringen. In tegenstelling tot de grote abstracte vlakken van Rothko, die soms ongrijpbaar aandoen, klinken de nummers van Van den Brande eerder als warme poëtische taferelen. 

Openingstrack ‘Lunar Landscape’ duidt al meteen aan dat een sterk overwegende invloed van Bach de stukken inkleurt. Parallellen met Estiévenart zijn fascinatie voor klassieke muziek sijpelen door in zijn trompetspel. Denk in het bijzonder aan zijn samenwerking met Il Gardellino op dat gebied. Het trio sluit hier bij aan maar voegt daar ook de nodige jazzkanttekeningen aan toe via een licht nerveuze ondertoon. Een juxtapositie die tevens kenmerkend is bij Rothko, zij het op zijn manier natuurlijk.

Hoogtepunt
In ‘Seagram Murals’ horen we een samensmelten van melodieuze klanktapijten en spacy ambientgolven. Heel wat nerveuzer klinkt ‘Untitled Stories’ terwijl het kwartet speelser uit de hoek komt op de tonen van ‘Multiforms’. Hoogtepunt is het tien minutenlange ‘Trickling Stardust’ waarin alle gebruikte motieven en stijlelementen voorbijschuiven. Er zijn ook twee korte improvisaties die een eerbetoon vormen aan de wel heel speciale Rothko Chapel in Houston. Knap hoe Van den Brande in ‘Aeolian Harp’ de klank van dit bijzonder instrument weet na te bootsen door de overtonen van saxofoon en fluit te gebruiken. De vlotte afsluiter ’The Subway’ in een soort film noir modus, staat in directe verbinding met de periode toen Rothko de wereld van metro’s transponeerde naar zijn canvas. 

In het cd-boekje geeft Van den Brande achtergrondinfo over het ontstaan van elke track. Zo is de cd-titel ‘Fields Of Color’ een rechtstreekse verwijzing naar Rothko zelf die zijn werken omschreef als color field paintings. Opnamen hadden plaats in La Buissonne waar ook heel wat albums van ECM ingeblikt worden. De kwaliteit van ‘Fields Of Color’ is even hoogwaardig. Het citaat van Rothko op de binnenhoes past als gegoten: “I became a painter because I wanted to raise painting to the level of poignancy of music and poetry”.

Bekijk tot slot de vreemdsoortige clip van ‘Seagram Murals’ met als thema onder meer de link tussen cultureel erfgoed, kolonialisme en de daaraan gebonden evoluerende perspectieven. Aanbevolen lectuur: ‘Mark Rothko- From The Inside Out’ geschreven door zijn zoon Christopher.

Beluisteren via Spotify, inloggen noodzakelijk.

Seagram Murals.