Tenor- en sopraansaxofonist Chris Cheek toerde vorig jaar al door Nederland met bassist Mark Haanstra en Rembrandt Frerichs op piano en Fender Rhodes, toen nog met Jamie Peet op drums. Nu was het de beurt aan Jorge Rossy, die samen met Cheek een lange geschiedenis deelt. Beiden studeerden eind jaren ’80 aan het Berklee College of Music en speelden sindsdien op talloze albums samen, waaronder Cheeks debuut ‘I Wish I Knew’. Rossy, bekend van zijn werk met het Brad Mehldau Trio, is niet alleen een meesterlijke drummer, maar ook een begenadigd vibrafonist en pianist.

Soulvol geluid
Cheek staat bekend om zijn warme, soulvolle geluid, vooral op tenorsaxofoon. Zijn composities zijn rijk aan melodie en humor, zoals zaterdagavond te horen was in het speelse ‘A Girl Named Joe’, een knipoog naar Johnny Cash zijn ‘A Boy Named Sue’, en ‘Squirreling’, een ode aan zijn hond Ruby, die dol is op eekhoorns. Zijn spel is expressief en menselijk, alsof zijn saxofoon spreekt in zinnen vol emotie.

  
Cheek wisselde tussen tenor- en sopraansaxofoon, Frerichs tussen piano en Fender Rhodes.

Muzikale connectie
Een absoluut hoogtepunt van de avond was het nummer ‘Keeper of the Eastern Door’, een compositie van Cheek met een meanderende melodie die zich langzaam ontvouwde en steeds verder aan kracht won. Hier kwam zijn lyrische sterkte volledig tot zijn recht. Ook ‘Skuli’, een compositie van Mark Haanstra, maakte diepe indruk. Het stuk was meeslepend en gelaagd, met een virtuoze solo van Rembrandt Frerichs waarin zijn klassieke invloeden doorklonken. Cheek wisselde hier naar sopraansaxofoon en bracht een helder, warm geluid dat prachtig contrasteerde met de diepe baslijnen van Haanstra.

Haanstra en Frerichs werken al jaren samen in diverse projecten en hebben een sterke muzikale connectie. Hun samenspel is intuïtief en complementair: Haanstra’s spel is ritmisch verfijnd en melodisch rijk, vaak met een subtiele groove die ruimte laat voor exploratie. Frerichs, met zijn achtergrond in zowel klassieke als Arabische muziek, speelt avontuurlijk en harmonisch gelaagd, vaak wisselend tussen piano en Rhodes. Samen creëren ze een klanklandschap dat zowel transparant als diepgaand is.

  
De balans tussen vier sterke muzikale persoonlijkheden was bijzonder. In plaats van elkaar te overschaduwen, versterkten ze elkaar.

Persoonlijkheden
Dat was onder meer goed te horen tijdens een ander memorabel moment, ‘Spring Bell’, een compositie van Frerichs. Hier speelde hij zowel op Rhodes als piano, wat het stuk een avontuurlijke, bijna filmische sfeer gaf. Rossy drumde meesterlijk, met veel ruimte voor de anderen, en toonde zijn vermogen om het geheel subtiel te sturen zonder te domineren.

Wat deze avond zo bijzonder maakte, was de balans tussen vier sterke muzikale persoonlijkheden. In plaats van elkaar te overschaduwen, versterkten ze elkaar. Er was geen sprake van ego’s, maar van een gedeelde liefde voor muziek, improvisatie en communicatie. De lyriek van Cheek, de groove van Haanstra, de harmonische rijkdom van Frerichs en de finesse van Rossy vormden samen een klankwereld die het publiek in LantarenVenster, niet het makkelijkste, met gemak in beweging kreeg. Een concert dat niet alleen muzikaal uitblonk, maar ook een ode was aan vriendschap, vakmanschap en de magie van live jazz.


Nog te zien:
07/09 Bimhuis Amsterdam, 11/09 TivoliVredenburg Utrecht, 12/09 De Tor Enschede, 13/09 Toots Jazz Club Brussel.