CD-RECENSIE

Suzan Veneman Sextet – The Art of Letting Go
bezetting: Suzan Veneman trompet en flugelhorn, Vincent Veneman trombone, Jasper van Dammen alt- en sopraansaxofoon, Timothy Banchet toetsen, Tijs Klaassen bas, Wouter Kühne drums.
opgenomen: 21-23 oktober 2024, Fattoria Music, Osnabrück.
uitgebracht: november 2025        
label: ZenneZ Records
aantal stukken: 7
tijdsduur: 69’07
website: suzanvenemanmusic.com - zennezrecords.com
door: Cyriel Pluimakers


Dat trompettist Suzan Veneman een rijzende ster in de jazzwereld is, vormt op zijn minst een understatement. Ook onderscheidt ze zich als eminent componist en arrangeur. Haar eerste twee uitgaves op ZenneZ Records, ‘Migrations of the Mind’ en ‘Zinder’ konden rekenen op enthousiaste reacties. Nu verschijnt er als vervolg ‘The Art of Letting Go’: “Dit album is een belofte aan mezelf en de wereld om te blijven groeien, bloeien, grappen maken, dansen, huilen en liefhebben in al mijn menselijke imperfectie. Loslaten betekent jezelf toestaan een onbekende ruimte te betreden – een leegte waarin nieuwe beginpunten zich ontvouwen.”

Positief
De openingstune ‘Shadow Self’ zet een positieve vibe neer met een sprankelende melodie en prominente rollen voor sopraansaxofonist Jasper van Damme en pianist Timothy Banchet. Melancholiek klinkt het erop volgende ‘The Longest Night’. “Een duisternis omhulde me en schudde me tot in mijn ziel”, vertelt Veneman. “Het deed me alles in twijfel trekken en bracht me tot de ultieme vraag: Wie ben ik? Ik was wanhopig op zoek naar het antwoord en zocht overal, om er uiteindelijk achter te komen dat de echte antwoorden in mezelf liggen.” De compositie, waarin een donker begin allengs overgaat in een positief geluid, is een weerspiegeling van die periode. Krachtig en funky is ‘Cling’ waarin we Banchet naast piano ook op Fender Rhodes en synthesizer horen. 

Innerlijke zoektocht
Ronduit prachtig is Venemans ballad ‘Promise Me’, waarin de flugelhorn van Veneman zich op magistrale wijze uit de beginmelodie verheft. In ‘Dreams and Wishes’ gaat ze eerst een spannende dialoog aan met de basgitaar van Tijs Klaassen waarna de rest van het ensemble naadloos aansluit. Haar solo is er een van de buitencategorie. Hoogtepunt van het album vormt ‘Lament & Consolation’. Loslaten is voor Veneman een toegangspoort tot zelfontdekking geworden. “Het zet me voortdurend aan het denken over mijn overtuigingen: de ideeën waarvan ik dacht dat ze me definieerden. Het legt alle schaduwkanten van mezelf bloot die ik heb verborgen en verwaarloosd, maar wel gevoeld willen worden.” Meer dan indrukwekkend is de solo van trombonist Vincent Veneman, die uitdrukking weet te geven aan deze innerlijke zoektocht. 

Leidmotief
Bijzonder positief klinkt daarna ‘Balancing Act’, een compositie die leidt tot een definitieve catharsis in het afsluitende ‘The Art of Letting Go’, titel en leidmotief van dit grandioze album, waarin de complexheid van het artistieke bestaan zijn therapeutische uitwerking vindt in een muziek die na beluistering nog minutenlang nazindert. Een van de mooiste Nederlandse jazzproducties van dit jaar.