CD-RECENSIE 

The Bad Plus – The Bad Plus
bezetting: Reid Anderson contrabas; Dave King drums; Ben Monder elektrische gitaar; Chris Speed tenorsaxofoon, klarinet
opgenomen: september 2021, Power Station New England 
uitgebracht: 30 september 2022
label: Edition Records
aantal stukken: 8
tijdsduur: 42’50
website: thebadplus.com - editionrecords.com     
door: Mathijs van den Berg



The Bad Plus vond na het vertrek van pianist Ethan Iverson in Orrin Evans een vervanger. Na twee albums hield Evans het echter alweer voor gezien. In plaats van opnieuw op zoek te gaan naar een pianist besloten bassist Reid Anderson en drummer Dave King het over een andere boeg te gooien. Ze benaderden gitarist Ben Monder en saxofonist Chris Speed, beiden gelouterde muzikanten met wie ze eerder in verschillende bands samenspeelden. En zo werd het trio een kwartet met een geheel andere constellatie. De plaat heet – net als bij de vorige wederopstanding – simpelweg The Bad Plus, alsof het een debuutalbum betreft.

Veelzijdig
Mag de band eigenlijk nog wel The Bad Plus heten? Anderson en King waren in ieder geval altijd al verantwoordelijk voor het gros van de composities en hebben de acht tracks op dit album evenredig onder elkaar verdeeld. We horen als vanouds veel rockinvloeden, die door de elektrische gitaar worden versterkt. Maar er is veel meer. Gitaar en saxofoon (en soms klarinet) bieden mogelijkheden voor nieuwe texturen. Gitarist Monder en saxofonist Speed beheersen verschillende registers: van scherpe jazzy solo’s tot welluidende ruimtelijke partijen. De muziek is beslist veelzijdiger geworden.  

Noise
De nummers bezitten nog steeds een grote dramatische kracht met sterke ritmes. De energie spat er vaak ouderwets vanaf. ‘Sun Wall’ hakt er meteen in met een atonale sax en een nerveus tempo met vurige gitaar- en saxofoonimprovisaties. Moeiteloos schakelt het kwartet van subtiele jazzritmes naar een monotone rockbeat. Jazz en rock gaan steeds een perfecte fusie aan. Op ‘Not Even Close To Far Off’ horen we boven een beukend rockritme een free jazz-achtige saxsolo. ‘Sick Fire’ is pure noise met gierend en scheurend gitaar- en saxwerk. Daar moet je natuurlijk wel tegen kunnen. 

Melancholie
Daar staan rustiger stukken tegenover met prachtige melancholieke saxofoonmelodieën en atmosferische gitaarpartijen. Zoals het vloeiende ‘Motivations II’, waarmee de plaat opent, met een mooi doorlopende bas. King schudt het ritme echter flink op. Het weidse ‘You Won’t See Me Before I Come Back’ krijgt een pittig slot. De saxofoon heeft altijd een scherp randje. Zo wordt het nooit soft, want het blijft wel The Bad Plus. Zowel de uitgesproken als meer ingetogen nummers zijn geladen met diepe emoties. Ook in deze nieuwe bezetting maakt de band veel indruk. 

Beluisteren via Spotify, inloggen noodzakelijk.

Promo.