LP-RECENSIE 

Skordatura & Jozef Dumoulin & Mâäk - Beefkat
bezetting: Sebastiaan Vekeman drums; Joshua Dellaert bas; Jakob Haghebaert gitaar; Jozef Dumoulin Fender Rhodes, synth; Laurent Blondiau trompet; Grégoire Tirtiaux altsaxofoon; Michel Massot tuba, trombone, euphonium; Jeroen Van Herzeele tenorsaxofoon
opgenomen: 2022, De Werf, Brugge
uitgebracht: 27 september 2024
label: W.E.R.F.
aantal stukken: 8
tijdsduur: 40’01
website: werfrecords.bandcamp.com
door: Georges Tonla Briquet


De onmogelijke of net wel voor de hand liggende combinatie van postjazzpunkers Skordatura en elektro- en toetsenwizard Jozef Dumoulin samen met het jazzkwartet Mâäk levert een heuse splinterbom op.

Hobbelig parcours
Joshua Dellaert (contrabas, basgitaar), Jakob Haghebaert (gitaar) en Sebastiaan Vekeman (drums) schoppen al wat jaren wild om zich heen onder de naam Skordatura. Het verhaal begon in 2005 met als vierde man toetsenist Bas Bulteel, maar die werd inmiddels enkele keren vervangen. De discografie is tot nu toe beperkt gebleven tot twee cd’s. Een hobbelig parcours met als richtingsvectoren noise, experiment en vrije improvisatie. 

Mâäk op zijn beurt vindt zichzelf telkens opnieuw uit, onder namen als Mâäk Spirit en MikMâäk, maar de harde kern met trompettist Laurent Blondiau, tenorsaxofonist Jeroen Van Herzeele en koperblazer (tuba, trombone, euphonium) Michel Massot bleef steeds behouden. Altsaxofonist Grégoire Tirtiaux voegde zich reeds jaren geleden bij het trio. Ook bij hen luidt het devies ‘continu zoeken en durven’.

Tenslotte is er nog pianist en toetsenist Jozef Dumoulin die voor de gelegenheid zijn elektro-instrumentarium thuisliet en zich ‘beperkt’ tot Fender Rhodes en synthesizer.

Evolueren
Dat al deze heren tevens actief zijn bij andere groepen en gezelschappen zegt genoeg over hun mentaliteit. Uitproberen, herbeginnen en vervolgens evolueren is daarbij de richtlijn. Zo kwam ook de opname van ‘Beefkat’ in het vizier. 

Dit is niet echt het verhaal van drie Gentse muzikanten die in een café zitten waar vier Brusselaars en een West-Vlaamse Parijzenaar plots komen binnenwandelen. Het is een mogelijk scenario. Wegens covid en andere obstakels duurde het even voor hun gezamenlijk eindwerk verscheen maar het wachten wordt beloond.

Hoekige blazerspatronen worden met de nodige kracht als onderscheiden telexberichten de ether ingestuurd aan de hand van een futuristische machine bediend door Dumoulin. Welkom in de wondere wereld van deze acht rebellen. Een ‘Forbidden Planet’ voor wie houdt van afgelijnde en gepolijste structuren. 

Communiceren
Communiceren doen ze op een heel aparte manier zoals in de dialoog van vraag en antwoord onder de titel ‘I Lost Steve At The Dinner Party’. Een even dadaïstische interactie tussen de protagonisten als de titel doet vermoeden en waarbij elkeen een sleutelrol vertolkt. Dit laatste is een kenmerkend aspect want ellenlange solo’s zijn nooit aan de orde. Het geheel staat in het teken van een dichte, soms weliswaar claustrofobische, klank.

‘Als Bloos Omhoofdt’ is een start-stop slalom tussen de voordien uitgezette bakens. De onderlinge samenhang blijft verzekerd. Verrassend tot op het einde trouwens want net voor alles lijkt uit te doven volgt nog een laatste big bang.

Opgebroken ritmen
Met de inzet van kant B (‘Dwaalorig’) lijken ze eventjes op een impasse af te stevenen maar dit is slechts een schijnbeweging. Al snel leidt de combinatie van gitaar en blazers tot een nieuwe steekvlam die voor een extra stroomversnelling brengt zodat de mallemolen op kruisnelheid verder draait. ‘Braamse Geboorte’ geldt als een ultrakort blazersinterludium dat past bij de cultfilm ‘Eraserhead’ van David Lynch.

De osmose van opgebroken ritmen vervolgt met ‘Allerzeerst, Boompijn’ onder leiding van Dumoulin die een amalgaam van effecten introduceert en zo de rest aanspoort tot een revolte die ze maar al te graag verderzetten in ‘Roof Is Goed’. Speedprog to the limit als het ware. Een rollercoaster die enkel tot stilstand komt na de afsluitingstrack (‘Die Schijkleint’).

Provocerende uithalen
Mastering was in handen van niemand minder dan Michael Fossenkemper die voordien reeds werkte met de Belgische groep Bestiaal en natuurlijk ook met onder meer Wadada Leo Smith. Het kunstwerk van de hoes, pure art brut à la Jackson Pollock, is van de veel te jong overleden Philippe Vandenberg (1952 – 2009) die fan was van revolutionaire schrijvers als Antonin Artaud en Rimbaud. Het zou ons trouwens niet verbazen als componist Sebastiaan Vekeman die alle nummers aanleverde, zijn inspiratie voor de titels bij dezelfde flamboyante auteurs halen.

Zelf citeren ze graag referenties als Henry Threadgill, Mingus Big Band, Steve Lehman en Greetings From Mercury. Ook wel te omschrijven als avant-gardistische freejazz doorspekt met provocerende uithalen en gebracht met punkattitude. Oftewel moeilijk te definiëren en dat is in dit geval enkel een voordeel. Hopelijk leggen ze de franchise van deze libertaire sound vast want hier zit duidelijk een vervolg in. Alleszins een waardige sollicitatie om getekend te worden bij het New Yorkse Pi Recordings.


Concerten België:
17 november: Oostende, Kaap
21 december: Ronse, CC De Ververij

Beluisteren via Spotify, inloggen noodzakelijk.

Roof Is Goed.