CONCERTRECENSIE. Mark Guiliana, LantarenVenster Rotterdam, 1 mei 2025
beeld: Olga Beumer
door: Johan Bakker

Mark Guiliana houdt van Rotterdam. Een van zijn stukken heeft zelfs de intrigerende titel: ‘The Mayor of Rotterdam’. Tegen het einde van zijn soloconcert in LantarenVenster bekent de Amerikaanse drummer dat dit voor hem een van de beste zalen is om op te treden. Sterker nog: ‘Tijdens het bedenken van dit soloproject dacht ik aan deze plek.’

  
Mark Guiliana gebruikte voor zijn soloconcert in Rotterdam regelmatig Warholeske beelden.

Uniek podium
Als voorbeeld voor de kwaliteit van de theaterzaal noemt hij de witte tape-lijn die medewerkers tussen de kleedkamer en zijn drumkit hebben aangebracht om te voorkomen dat hij in het donker ergens tegenaan loopt. ‘Zoiets heb ik nog nooit eerder meegemaakt.’ Voor de vaste bezoekers van LantarenVenster is het een moment om zich maar weer eens te realiseren hoe uniek dit podium is, waar verschillende malen per week ’s werelds beste muzikanten hun opwachting maken.

Zolder
Guiliana heeft inmiddels een behoorlijke naam opgebouwd met uiteenlopende projecten als Mehliana (elektronisch duo met Brad Mehldau), David Bowies zwanenzang ‘Blackstar’, The Mark Guiliana Jazz Quartet, Heernt en Beat Music. Zijn vorig jaar verschenen soloalbum ‘MARK’ werd genomineerd voor een Grammy Award. Toch is het nogal gedurfd om een optreden te beginnen alsof je thuis op zolder op je gemak rondstruint en hier en daar ritme-instrumenten en met water gevulde zakken oppakt. Ook vanachter zijn drumstel neemt hij het welwillende publiek nog niet mee in een herkenbare beat. Zo abstract als de achter hem geprojecteerde beelden aanvankelijk zijn, zo zoekend is zijn spel. Wanneer de kleuren en de vormen geleidelijk veranderen in herkenbare mensen en taferelen, klinkt Guiliana’s puls nadrukkelijker en is het gemakkelijker om je over te geven aan zijn ritme. Ook daarna vervormen de filmbeelden weer Warholesk en beginnen Guiliana’s patronen opnieuw afwijkingen te vertonen. 

  
Mark Guiliana deelt sleebellen uit en moedigt zijn ad-hoc medemusici aan om met hem een collectief te vormen.

Hartslag
Door het gebruik van soundscapes met synthesizertapijten en spreekstemmen die meespelen, lopen de nummers in elkaar over en weet het publiek vaak niet op welke momenten het gepast is om te applaudisseren. De rechtstreeks uit Los Angeles gevlogen muzikant gedraagt zich het eerste half uur alsof hij voor een lege zaal speelt. Het geeft zijn optreden iets ongemakkelijks. Als Guiliana plaatsneemt aan de vleugel en we op de achtergrond een verslag zien en horen van een honkbalwedstrijd, blijkt dat zijn muziek niet alleen voortgestuwd wordt door een hartslag, maar dat dit hart ook warm bloed rondpompt. 

Sleebellen
Na een uur gespeeld te hebben, grijpt Guiliana de microfoon en begint hij onderhoudend te vertellen. Je merkt dat het publiek snakt naar deze verbinding. ‘Ik heb een hele collectie percussie-instrumenten bij me en ik kan jullie hulp goed gebruiken,’ zegt hij. Gretig steken mensen hun hand op, ze willen graag meewerken aan een gezamenlijk gespeeld nummer. Guiliana loopt de rijen langs, deelt links en rechts sleebellen uit en moedigt zijn ad-hoc medemusici aan om met hem een collectief te vormen waarbij je niet kunt merken waar de een ophoudt en de ander verdergaat. De titel van het slotstuk is ‘Peace, Please’. Tientallen belletjes ondersteunen van overal uit de zaal deze muzikale vredeswens. De boze buitenwereld lijkt eventjes ver weg.

• markguiliana.com