CONCERTRECENSIE. Daan Kluwer Quintet, De Fruitvis, Rotterdam, 16 mei 2025
beeld: Olga Beumer
door: Jeroen Jansen 

De 27-jarige tenorsaxofonist Daan Kluwer is al bijna niet meer weg te denken uit de Rotterdamse jazzscene. Twee jaar geleden studeerde hij cum laude af aan Codarts en sindsdien geldt hij als een van de grootste talenten die er in Nederland rondloopt. Hij speelde bij trompettist Loet van der Lee en in Jong Metropole, vergaarde media-aandacht door de documentaire New Generation en  met zijn eigen kwartet toerde hij door Nederland. 

  
Daan Kluwer Quintet met onder meer gitarist Ella Zirina.

Kluwer onderscheidt zich met een warm en gepassioneerd geluid op zijn tenorsaxofoon en bedachtzame solo’s die volwassenheid en zelfvertrouwen uitstralen. Daarnaast schrijft hij muziek die uitdaagt maar niet vervreemdt. Kortom: in de overvolle jazzscene lukt het Kluwer steeds beter om zijn eigen plek in te nemen.

Nieuw album
Het is dan ook heel logisch dat Kluwer inmiddels echt toe is aan een eigen album. Daar werkte hij de afgelopen dagen hard aan in de Epic Rainbow Unicorn Studio. Het kwartet met Ella Zirina op gitaar, William Barrett op contrabas en Tim Hennekes op drums is inmiddels gegroeid naar een kwintet, met de pas afgestudeerde Jelle Willems op piano en synthesizer. Sluitstuk van een drie dagen durende opnamesessie was een optreden afgelopen vrijdag in De Fruitvis. Het album volgt dit najaar maar het Rotterdamse publiek kon in de voormalige opslagloods alvast een voorproefje krijgen. Ondanks de zichtbare vermoeidheid na drie dagen hard werken in de studio’s liet Kluwer met zijn kwintet een sprankelend en verrassend geluid horen.

In de lokale pers werd de muziek van Kluwer voorafgaand aan dit concert betiteld als ‘sci-fi jazz’, en dat ligt niet ver van de waarheid af. Mochten producers van films als ‘Dune’ of series als ‘Stranger Things’ nog eens verlegen zitten om een soundtrack, dan kunnen ze zó bij de Rotterdamse saxofonist aankloppen. Het vijftal slalomde de hele avond behendig om alle jazzcliche’s heen. Zirina en Willems lieten gitaar en synthesizer vervlechten in een gedroomd klanklandschap dat direct deed denken aan Radiohead.

  
William Barrett op contrabas en Tim Hennekes op drums.

Majestueus 
Barrett en Hennekes gaven een geheel eigen invulling aan hun rol als ritmesectie, juist door daar vér vandaan te blijven, met baspartijen geworteld in rock en pop. Het drumgeluid tref je ook eerder in die hoek aan, maar dan wel weer zó ontregeld met vreemde maatsoorten en verrassende breaks dat je geen moment achterover leunt. De muziek klonk ondertussen zó coherent dat het publiek bijna nergens om een solo kon klappen, met uitzondering van een aantal plekken waar de bandleider zijn saxofoon majestueus liet klinken.

Een ballad als ‘Melancholia in G Major’ met Willems voor de verandering op de piano klonk dan bijna als een hinderlijke onderbreking, maar de break en de complete stilte nadien, die voor het gevoel zeker een halve minuut aanhield, maakte het dan toch weer uitdagend. Dat gold ook voor het Orwelliaanse ‘Down the Memory Hole’, waar Tim Hennekes schitterde in een duo met Kluwer. ‘Vlunk’ viel op door de ruige baspartij van Barrett en in ‘Big Nothing’ hoorden we terug dat Kluwer veel gemeen heeft met de conceptuele aanpak van Yuri Honing.

Humor en zelfrelativering
Grote verschil is wel dat er veel meer humor en zelfrelativering in de muziek zit zoals te horen in ‘Deep Fake Love’, dat door het opzettelijke onregelmatige drumwerk van Hennekes hilarisch uit de hand liep. Elk stuk was weer een andere afslag in de ruimtereis, zonder dat het ooit een kunstje werd. De combinatie van Willems op synthesizer en Zirina op gitaar was echt een gouden greep en bepalend voor het geheel eigen geluid van deze band. In het slotstuk ‘Riding the Synth Wave’ werd dat nog eens overtuigend meegegeven aan het publiek. 

Door Daan Kluwer en zijn kwintet krijg je zin in de toekomst van jazz.

• daankluwer.nl
• jazzindefruitvis.nl